In Leipzig woonde er toen een ietwat onaantrekkelijk ogende man van behoorlijk postuur. Hij had vaak ruzie met het kerk- en gemeentebestuur en was een notoire zeurpiet bij de authoriteiten. Toen hij overleed en in een kuil in de grond werd gedumpt zouden de omstanders wellicht gezecht hebben: "Toch jammer, hij kon behoorlijk leuk 't orgel bespelen".
Deze beste man was niemand minder dan Johann Sebastian Bach. Pas een eeuw na zijn dood werd zijn werkelijke genie pas echt ontdekt. Naast zijn werk verbleken de deuntjes van Vivaldi en de melodieën van Mozart lijken opeens kinderachtig getokkel. In mijn bescheiden mening althans. In zijn tijd was hij maar een matig gewaardeerd componist vanwege zijn ouderwetse stijl. Ook bracht hij vrijwel niets vernieuwends in de muziekwereld. Hij bezat echter één van de meest waardevolle karaktiristieken van een kunstenaar: Hij was meester in wat hij deed. Met grote musikale vaardigheid en wiskundig genie zette hij met veel hard werken de meest overdonderende composities in elkaar.
Hij was één van de laatste componisten die zich serieus bezig hield met polyfonie. Een stijl die min or meer in de 12e en 13 eeuw was uitgevonden door de Franse meesters Leoninus en Perotinus. Ookal is polyfonie al sinds Bach's tijd uit de mode, voor mij geld het als de meest ontwikkelde en geperfectioneerde vormen van muziek maken. Het is als de gotische bouwstijl met al zijn decoraties en patronen. In canon volgen de gewelven en spitsbogen elkaar op, aangevult met musikale ornamenten.
Als goden bestaan, is Bach de god van de muziek. En elke musikant en componist zou op zijn blote knieën Bach's graf in de Thomaskirche in Leipzig moeten kussen in de hoop dat een sprankje van zijn grootsheid op hen afstraalt.
Het eerste Kyrie uit de Miss in B klein. (BWV 232)
Die Kleine Fuge (BWV 578)
Aria uit de Goldberg variaties (BWV 988)
Ermarme Dich uit de Matthäuspassion (BWV 244)
Magnificat (BWV 243)
Cantate "Liebster Jesu, mein Verlangen" (BWV 32)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten