Vandaag ben ik begonnen wat ik nooit voor mogelijk zou hebben gehouden: Ik heb een blog aangemaakt.
Mijn ongezouten mening over internetblogs is dat het met name een vorm is van hopeloos egocentrisme. Miljoenen mensen houden een blog bij over hun leven, hun rijzen of hersenspinsels. Met geluk volgen enkel vrienden en famillie deze blogs, aangezien de informatie op deze blogs totaal oninteressant is. Sommigen hopen met hun blog te worden ontdekt in hun genialiteit. Maar in de praktijk is internetbloggen net zo iets als het schijven van berichtjes op briefjes en die vervolgens in een bodemloze, lege put gooien. Totaal zinloos. Men kan beter een papieren dagboek met een slot erop gebruiken.
Het Mediacollege Amsterdam heeft mij echter opgedragen een blog bij te houden over wat ik al dan niet interessant vind in de wereld van de kunst en vormgeving. Ik wordt geacht al mijn inspiratiebronnen en impressies te posten in de blog. Deze dienen dan vervolgens samengevat te worden in een werkstuk waarin ik mijzelf presenteer door middel van het tonen van mijn inspiratiebronnen, maar niet door het tonen van mijzelf of mijn eigen werk. Enkel interpretatie.
Ik heb de blog "VERMICVLVS ET VLTRAMARINVS" Ofwel "Vermiljoen en ultramarijn". Naar de ouderwetse en zeer kostbare pigmenten. Ze geven mijn voorkeur voor oude kunsten weer, alsook mijn schijnbare tegenstellingen in intresses. Aan de ene kant de strijd voor vooruitgang, revolutie en socialisme, aan de andere kant de hang naar de romantiek van vroeger tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten