Een tentoonstelling van het werk van Irma Boom. in het huis van de "bijzondere collecties".
Toen ik binnentrad werden mijn angsten al gouw bevestigd. Een grote collectie van keurige modern vormgegeven boekjes. Met strakke lijntjes en kleurvlakjes. De zelfde kille, industriële meuk waarmee de moderne kunst van verzadigd is. Haar prijswinnende boek voor de Makro werdt trots ten tone gesteld. Voor zover ik kon zien was 't een prentenboekje vol met knipsels over de geschiedenis van het bedrijf. Ik zal wel gek en cultureel achterlijk zijn, maar ik vond er geen zak aan.
Telkens als ik dergelijk ontwerp aanzie krijg ik een kil en doods gevoel over mij heen. Er is geen leven, geen harmonie, geen ambacht. Het lijkt wel of modern ontwerp enkel gaat om originaliteit en steeds minder om estetiek. Door grappige grafische trucjes en druktechnische kunstjes te gebruiken wordt een prentenboekje tot "meesterwerk" gemaakt. Begrijp mij niet verkeerd: De vindingen zijn zeker grappig en geniaal. En ik zou het zeker zelf nooit bedacht hebben. Maar ondanks al die kunstjes blijft het papier dood, de letters en afbeeldingen blijven als grijze torenflats in een dor landschap van steriel papier roerloos staan.
Liever had ik naar de collectie van oude manuscripten gegaan in het zelfde gebouw. Verguist door de renaissance denkers als barbaars en "gotisch" en vandaag de dag lijkt ze enkel een curiositeit uit een duister en barbaars verleden. Verstoken van boekdrukkunst en strakke designprogramma's.
Voor mij getuigen deze documenten van iets dat wat mij betreft het hoogste goed vertegenwoordigd: Ambacht en kundigheid. Oog voor ritme en esthetiek.
